De opkomende kiespijn van zondagmiddag en -avond sloeg me volledig uit het lood. Ineens waren de prioriteiten verschoven en was er maar één ding belangrijk.
Dealen met de pijn.
Nu ben ik daar wel aan gewend maar dit was een hele nieuwe indringende pijn die mij op het randje van de wanhoop bracht. Kan ik dit wel?
No way out. Een huis vol mensen, een partner in zijn element tussen zijn bezoekers en zijn tentoongestelde werk. De noodpost leek in Alaska.
Ik trok me terug, met excuus, en voelde dat ik dat al langer wilde. Moe van het vele praten, aandacht hebben, koffie schenken etc.
Het sloeg me ook uit de immer repeterende cadans die moeiteloos opsomt wat er nog allemaal is blijven liggen en wat er nog allemaal gedaan moet worden. Een ritmische cadans die zichzelf opbouwt als een blokkentoren. En vervolgens omdondert.
En dat voelt lekker. Alsof ik opnieuw prioriteiten mag stellen. Alsof ik een nieuwe kans krijg.
Waarbij ik me rustig moet houden, anders krijg ik het dubbel zo hard voor mijn kiezen (no pun intended). En waarbij een tandartsafspraak en antibiotica halen nu eenmaal belangrijker zijn dan het afmaken van de Poskuns. Of de bestelling doorzetten naar de drukker.
Zo kom ik op een interessant vraagstuk: Is de overmacht de Deus Ex Machina voor mij? Die me verlost van de slavendrijver in mijn hoofd?
Of is het een kwestie van focus? Van een hele duidelijke wil die zorgt dat ik mijn prioriteiten helder heb?
Of is deze laatste stem nou gewoon weer de slavendrijver aan het woord?
Ergens tussen dat eeuwige moeten en de zompige moerassen van “moe, uitgeput en opgegeven”, glinstert een paadje. Het paadje dat hoop uitstraalt en vertrouwen. Het is niet breed en het meandert voortdurend. Steeds raak ik het bijna kwijt en dan, als ik in verwarring rondkijk, zie ik waar het verder gaat.
Waar het heen gaat is geen peil op te trekken laat staan dat er een einddoel gloort.
Eerder denk ik, vind ik af en toe zo’n einddoel langs de weg. Soms blakend, soms een beetje stoffig, soms half uit elkaar gevallen.
Ik zie haar flauwe glimlach waarmee ze me aankijkt en lijkt te zeggen: “ Zie je wel, nu heb je me bereikt. Al had je dat nooit gedacht. En vraag je je nu af waarom je daar ooit zo je zinnen op hebt gezet.
Hoe dan ook je bent er! Gefeliciteerd!
En nu? Verder gewoon maar?”
En ik realiseer me steeds meer dat dit het gewoon is, dit paadje. Dat ik niet hoef te blijven zoeken naar de juiste afslag die me bij de hoofdweg zal brengen, die veel breder is, geasfalteerd en met duidelijke borden.
Die hoofdweg is precies wat hij zegt te zijn: een weg in mijn hoofd, die helemaal niet bestaat. Terwijl mijn voeten voorzichtig schuifelen over dat glinsterende paadje, terwijl er van álles te zien is onderweg. Bedauwde bladeren, glinsterende spinnenwebben, gefladder, zoemende donzige insecten…
Crowdfunding!
Die kies is er net uit. Gelukkig!!!
Maar nu heb ik 3 gaten aan de rechterkant. En ik wil heel graag ook weer kauwen over rechts!
Dus vraag ik jullie hulp want in m’n eentje red ik dat niet. De beste en duurzaamste oplossing is een implantaat. Die kost 1700 euri. En ik hoop dat als jullie allemaal een beetje meehelpen, dat het dan gaat lukken.
Als tegenprestatie heb ik de volgende dingen bedacht. Voor:
€ 10 krijg je mijn eeuwige dank en een “million dollar smile” per email.
€ 25 stuur ik de laatste Poskuns naar jouw vriend(in). Heb ik alleen hun adres nodig.
€ 35 schuif je een keer aan bij de Belicious eetafel. Komende keren is op 11 november en 9 december 2024
€ 40 stuur ik je een van mijn laatste Poskunsboeken (incl. porto) Ik heb er nog 6
€ 50 kom ik voor je koken bij jou thuis (in Utrecht)
€ 175 kom ik voor jou en 3 vrienden koken bij je thuis
€ 500 ontwerp ik een speciale Poskuns voor jou (30 adressen, meer in overleg)
Mijn banknummer is NL95TRIO 0254640788 tnv BMM Wind ovv van KIES!
Bij voorbaat al heel veel dank als je mee wil doen!
Geef een reactie