Archief

Verder kijken (dan je neus lang is) in het nieuwe jaar

Deze wesp vond ik op mijn zolder.

Ik meende de laatste stuiptrekkingen te zien van een wild wespenleven vol met sappige vruchten & lekkere hapjes.

Maar even zoeken leerde mij dat ik van doen had met een heuse Koningin in winterslaap met een lichaam tjokvol met eitjes. Een nieuwe generatie in haar buik.

Zoals ook de koude winterse aarde een doodse aanblik biedt maar een kraamkamer is van minuscuul leven dat ligt te dromen over warmte en groei.

Zou een wesp in kleur dromen? Of in zwart- wit?

Geraakt word je de hele dag

Kus hier, klap daar, en dan maar koers zien te houden.

Hoe blijf je open? Ware kunst is dat…

Een kus per post voor jou
dapper hart

en streel vandaag eens een ander hart

6 maart

De Ochtendmist trekt op

Daar zijn Frisheid en Klaarheid

De Tienduizend Dingen zweven rustig

en ik zweef er tussenin

Alle tijd hoor, grinnikt de Schildpad

De laatste hagel viel gisteren nog

Vandaag juichen paarden- en boterbloem om het hardst

Zorgvuldig steekt de Godin haar kleuren op

Een lofzang in geel, wit, zacht roze en paars trekt langs de bermen en tuinen

Terwijl zij gisteren ook mijn lieve kleine broertje borg

hem kuste

en plooide tussen haar zachte rokken.

In het zwart van de aarde,

diep onder de grond,

daar waar geen licht komt

daar rusten de bollen.

Wat weten we van ze?

Dromen ze?

Waarvan dan?

Van wuivend in een briesje staan?

Van juichend al haar bloemblaadjes uitspreiden?

Kan je dat al weten? Als bol?

Valentijnsdag voor iedereen

Bij elke ontmoeting vandaag

na elke eerste blik

sluit even je ogen en

kijk met je hart

Voel je verzachten en verruimen

Voel hoe groot en omvattend je hart kan zijn.

En je kan de hele dag oefenen…..

kus!!!

Hoe klopt het gezicht van de lente?

Uitbundig,

uitzinnig,

hartstochtelijk,

met een mond vol zwarte aarde

en verblind door al dat licht!

Soms bruist en zoemt het om je heen

Kleuren ontploffen in een uitgerekt “Jááá !!!”

En jij?

Je durft nog niet los te laten

Niet te vertrouwen op al dat nieuwe

O zo verse, o zo zachte..

Houdt het wel?

Dus houd je vast aan het oude

Dat wat je kende

Verstijvend, verstenend

Vertrouwen is een werkwoord

Je geeft het

Je kunt het niet houden

Poskuns 5 2023

Opnieuw heb ik me op een onbekend terrein begeven.

Ik onderzocht de afgelopen 2 jaar of ik als beeldend kunstenaar iets kon bijdragen aan de viering van KetiKoti.

Mijn enthousiasme en bevlogenheid dreven mij voort. Talloze nieuwe perspectieven en inzichten dienden zich aan. En nieuwe metgezellen sloten aan.

Ons steeds voortschrijdende onderzoek wolkte als een grote nimbus boven onze hoofden. Ik werd bevangen door haar schaduw.

Nu is het tijd om weer af te slanken. Het is tijd om te bepalen wat de hoofdzaak is en ons daartoe te beperken. En nog steeds is het niet helder of het gaat lukken.

Maar de metgezellen zijn er, en als een van hen beschouw ik Anansi. De mythische spin uit de verhalen die werden meegenomen uit West-Afrika en terechtkwamen in Suriname, het Caribisch Gebied en in Noord-Amerika.

Het is een ritselaar, een schavuit en een slimmerd die truken uithaalt. Zogenaamd klein en nietig, maar uiterst wendbaar.

Hij inspireert me in zijn vitaliteit en zijn overlevingskracht.

beatrijswind.art@gmail.com beatrijswind.org/poskuns

Poskuns 6 2023

Ooit leerde ik tellen

Éen, twee, veel……

Met sprongen kwamen de tienduizend dingen eraan.

En soms is veel

te veel

En is het tijd om weer terug te tellen

Heel veel,

veel

twee,

Éen

beatrijswind.org/poskuns

beatrijswind.art@gmail.com

De rug nog breed en ongenaakbaar

De blik nog wat ongelovig

Moi?

Lange wimpers die niet meer verlokken

En een lijf dat ineens te zwaar lijkt voor de fragiele pootjes

Aangeschoten wild

Precies dat wat je niet wil zijn

Wanneer verandert blijdschap in mededogen?

( ik had deze afbeelding al gekozen toen ineens bleek dat Mark Rutte er de brui aan gaf. Toen zag ik ineens een ander plaatje)

Kijkend naar de 1e uitzending dit jaar van Zomergasten werd ik enthousiast over de zoektocht van kosmoloog Thomas Hertog.

Samen met Stephen Hawking onderzocht hij:

Wat zit er binnen in een Zwart Gat?

Wat was er vóór de Oerknal? En hoe verhouden die twee vragen zich tot elkaar?

En dan komt daar de Quantum-mechanica bij die zich niets van de heersende natuurwetten lijkt aan te trekken.

Zonder te willen beweren dat ik het allemaal snap, trof mij – naast zijn jarenlange onderzoek – zijn eerbied voor het mysterie.

Bij zijn beschrijving van het ontstaan van een Zwart Gat dacht ik ineens aan hermetische tekeningen die ik ooit zag, uit de traditie van de duizenden jaren oude Veda’s. Bijna abstracte beelden van een kosmologie vanuit een totaal ander cultureel perspectief.

Een kunst die van generatie op generatie wordt doorgegeven en die naast empirische kennis uitgaat van het mysterie.

Tussen mijn eigen inkttekeningen vond ik een beeld dat erbij paste.

Vanochtend stak ik een kaarsje en een wierookje aan voor W.

En voor A.

Beiden verwikkeld in een dodelijk spel waarbij de regels maar voor een deel bekend zijn

De artsen zijn vakkundig en worden steeds knapper. Maar eindgaranties biedt dat niet

Ik probeer me voor te stellen hoe dat moet zijn

Te vallen in het luchtledige

Alles wat je bent of wat je hebt neem je mee

en je weet niet of het je gaat helpen landen

Ondertussen val je verder, dieper,

hoger?

Waar val je uiteindelijk in?

Overgave is een mooi woord als het een ander betreft

Misschien is levenslang oefenen wat reëler

Blote huid
Het scheidt ons af van al het andere en tegelijkertijd verbindt het ons
En elkaar

Ik word vrolijk van al die oergodinnetjes die mogen prijken
op o zo gevoelige plekjes

Daar is ze thuis

Deze tattoos stuurde ik mee met de augustus-editie. Jullie hebben mij blij verrast!

Bij Elselien leerde ik zintuiglijk schrijven.

Ik hou al erg van schrijven, maar zij wijst mij op mogelijkheden die ik zelf nog nooit gezien had. Fun!

Over dit bronzen lepeltje uit haar keukenla zei ze:

“En als het een persoon zou zijn? Hoe zou je haar/hem omschrijven? En toen kwam er dit:

Zij ziet de dingen van de zonnige kant, is een ster in positief denken en voegt zich gewillig naar wensen en grillen van dierbaren om haar heen.

Maar vergeetachtig is ze! Hoe vaak ze zich ook voorneemt om dit keer niets te laten ontglippen, ze kan niet voorkomen dat er iets wegsijpelt. Een gevoel, een weten, een zekerheid die weldadig voor haarzelf zou zijn.

Het druppelt erlangs, er doorheen…

Wat overblijft ligt stil en glanzend in het midden. Helder en duidelijk, maar de sjeu is stilletjes afgedropen.

Dienstbaarheid en komen-tot-de-kern is haar motto. Maar zelf héél zijn, dat is een heel andere opgave.

Kennen jullie zo iemand? 🙂

nieuwsgierig naar dat zintuiglijk schrijven?

melselienmeijer@icloud.com of op Instagram: elselien_schrijft

Ik beloofde mezelf om in het nieuwe jaar wat meer naar

mijn eigen tempo te luisteren.

Om wat vaker een moment stil te staan.

In een afwisselend stokkende en stromende wereld is het

niet zo gek om eens wat vaker het eigen tempo te

checken. Ben ik niet alweer heel hard aan het rennen?

Laidback dus is het devies. En grappig genoeg kwam ik

met mijn eerste digitale ontwerp van dit jaar precies daar

uit.

Zonder vooropgezet plan.

Ik gun je een prachtige januarimaand in je eigen tempo.

Terwijl ik bezig was aan deze tekening

vroeg ik me af:

Zou een ziel er zo uit kunnen zien?

zo zacht

zo lief

met af en toe een kwispeltje

Een kus voor iedereen

die toch een speciale Valentijn is

heel diep van binnen weet je dat

Poskuns 3 2022

Ooit zijn we allemaal begonnen als een eitje. Ben ik daar niet

wat vroeg mee? Het is toch nog geen Pasen?

Nee, dat is het inderdaad nog niet.

Veel eerder al, zijn we begonnen als miniem klein

speldeknopje. Met alleen maar potentie en levenskracht.

Alles was nog mogelijk, bijna alles konden we nog worden.

Een mirakel vond plaats en we begonnen vorm aan te nemen,

te beginnen met twéé speldeknopjes.

Iedereen is zo begonnen en het soms lastig om dat voor ogen

te houden.

Ook Putin was ooit een eitje.

En hoewel wij grotendeels machteloos staan bij de grote

bewegingen die nu plaatsvinden, de volksverhuizingen, de

angstige mensen op de vlucht, kunnen we ons wel buigen over

ieder nieuw kiempje, iedere kans om iets goeds te doen voor

een ander.

Ieder op zijn eigen manier.

Ik maakte een aantal Ecodrama’s achter elkaar.

Dit is er een van. Of eigenlijk: dit is een afbeelding

van een stukje ervan. Want zo’n Ecodrama zit in een

ronde fles. En daar zie je eigenlijk altijd maar een deel van.

Misschien vind je dit beeld al verwarrend.

Een stelletje in een bootje, maar waar is de zee?

En dan die boom, zijn dat slingers? En wat springt daar

in de verte úit de boom?

Kan dat een hert zijn?

En dan heb ik je dus nog niet eens verteld over het stokstaartje

dat verborgen aan de andere kant staat. Of het vogelhuisje.

Misschien vind ik het zo leuk om deze dingen te maken

omdat ik zelf ook weet dat ik een heleboel dingen niet zie.

Niet omdat ze er niet zijn, maar omdat ze zich

aan mijn blik onttrekken.

Metgezel zijn, is dat hetzelfde als nabij zijn?

Je merkt wat het is als je het gewoon doet.

Waren ze daar vroeger beter in? Toen alles nog niet zo

maakbaar, hanteerbaar, verklaarbaar, oplosbaar,

upscale-baar was?

Deze week was ik metgezel van iemand die het leven verliet.

Tot hoever kun je samen gaan? En dan, hoe blijf je aanwezig

nadat diegene niet meer bereikbaar is?

Tastend vond ik mijn eigen antwoorden.

En ik ben ook metgezel van degene die achterblijft. In een nieuw,

nog in duisternis gehuld landschap dat zich ontvouwt

en waar wij samen een pad zoeken. Háár pad

en ik loop mee.

Misschien niet toevallig dat ik juist in deze periode de vijfde

Zwarte Madonna voltooide. Onderdeel van een lang geleden

begonnen project.

Ik denk dat zij als geen ander vertrouwd is met de duisternis.

Het donkere van het niet weten, het nog niet ontstane,

de kraamkamer van het licht.

Misschien wel een prettige metgezel.

Zachte kwetsbare dingen. Wat zijn we er dol op.

Deze rozenblaadjes uit de tuin ontroeren me door hun

zachte oppervlak, hun delicate geur.

Ze lijken familie van deze inkttekening die ik jullie

deze maand opstuur.

In de tekening gaat het ook over zachtheid en kwetsbaarheid.

Ik lees er de voorzichtige verbinding in tussen mijn lief en mij

na een jaar. Elk een eigen kern maar er is een versmelten dat

zich behoedzaam voortzet. Wat is het heerlijk om kwetsbaar

te kunnen zijn en wat is het soms verdomde moeilijk.

En dat heeft meestal niet met onwil te maken maar gewoon met

in staat zijn.

En daardoor ook al die kwetsbare wezens om je heen

te kunnen zien.

Dit jaar was ik voor het eerst aanwezig bij 2 vieringen van Keti Koti in Utrecht.

Keti Koti viert de afschaffing van de slavernij in 1863

(eigenlijk 1873) in Nederland en ik wist nooit goed hoe me daartoe te verhouden. Voor mij was het lang een feestje voor intimi in Amsterdam Zuid-Oost.

Een misvatting.

Door veel te lezen en me gericht te informeren kwam het besef dat Keti Koti een erfenis van álle Nederlanders betreft, waar ze ook wonen en waar ze ook geboren zijn. Een moeilijke en pijnlijke erfenis, eentje waar je liever niet naar kijkt. Maar daardoor verandert er ook niets.

In de jaren 30 schreef Anton de Kom het boek Wij Slaven van Suriname over die droevige, wrede tijd, uitvoerig gedocumenteerd.

Sommigen spreken van zwarte bladzijden in onze geschiedenis, of duistere tijden. Maar dat zou betekenen dat ze voor ons slecht zichtbaar zouden zijn, of niet te lezen. Niets is minder waar voor diegenen die echt willen kijken en te weten willen komen.

Ik heb het boek bijna uit.

En ik geef het graag door aan anderen die erin zouden willen lezen.

De Poskuns van deze maand is een zakdoek met daarop zijn beeltenis in cyanotypie. Te gebruiken als een echte zakdoek. Om je tranen te drogen als je verdriet hebt.

En misschien is er ruimte, als je dat doet, om af en toe een traan te bewaren en die te plengen voor de mensen waar Anton de Kom over geschreven heeft.

Het wilde nog wat zomeren maar nu is het echt herfst.

Tijd om naar binnen te keren.

De grauwheid van wolken en regen buiten zou je makkelijk iets kunnen doen geloven over wat er van binnen zit.

Maar is dat wel zo?

Wat tref je eigenlijk aan daar? Als je echt naar binnen gaat?

Hetzelfde thema wat ik aanroer in mijn reizende project:

A Moving Cathedral

Er is altijd die drempel om naar binnen te keren.

En altijd wacht daar iets dat je misschien wel kende maar niet in deze vorm, op deze manier.

Ik had me weer eens vastgezet.

Mijn hoeveelheid opties overschat.

In menig paadje viel ik stil.

En de overgebleven opties leken eng en steil,

of domweg niet bereikbaar.

No way out

Alleen al het opschrijven gaf lucht.

En blies de zwaarte wat lichter.

Maakte ruimte voor iets anders.

Verbazing

Zodat ik daarnet in de lach schoot, jij ook?

Jij en de tienduizend dingen

Kwam je eruit?

Kwamen jullie overeen?

Kwamen ze allemaal tegelijk?

En wie troostte je?

Heeft een engel je soms bij de hand

Of ben jij degene beneden die weet

The only way is up..

Wens je een jaar vol zegeningen

In een blogje dat ik vandaag schreef noemde ik mijn

verlangen naar het donker.

Een beetje vreemd verlangen lijkt het in deze tijd van het jaar, nu de dagen eindelijk weer gaan lengen.

Maar het was in de context van zware migraine en dan

snap je het wel.

In dat diepe duister realiseerde ik me wat nog meer donker is. De zwarte aarde waar nog niks te zien is. Waar

diep in haar binnenste kleine kiempjes liggen te dromen.

Tsja, waarvan?

Warmte, fel licht, het geluid van vlindervleugels?

Dat is allemaal niet aan de orde nu.

Maar er is wel verlangen naar puntjes licht in de

duisternis. Kleine puntjes, een paar maar, of een heel sterrenstelsel vol? Ook ik snak naar die lichtpuntjes.

Ik hoop eigenlijk dat je mee wil doen en je eigen

lichtpuntjes in deze kaart wil aanbrengen. Heel simpel met

een speld. In de vorm van bijvoorbeeld de Grote Beer, of

een willekeurige nevelwolk. Of misschien prik je wel een

woord of een symbool dat jouw lichtpunt is de komende

tijd.

Doe je mee?

En stuur je me dan een foto als je de kaart tegen het licht

houdt? beatrijzzz@gmail.com

Maak ik er op de website één grote melkweg van.

Uit: de Ontembare Vrouw-Clarissa Pinkola Estés

…

Sommigen beweren dat de ziel het lichaam onderricht.

Maar als we er nu eens een ogenblik van uitgingen dat

het lichaam de ziel onderricht, haar helpt zich aan te

passen aan het aardse bestaan, voor haar analyseert,

vertaalt, het onbeschreven papier, de inkt en de pen

verschaft waarmee de ziel op ons leven kan schrijven?

Veronderstel, als in de sprookjes over wezens die van gedaante kunnen veranderen, dat het lichaam op zichzelf

een god, een leraar, een mentor, een erkende gids is?

Wat dan?

…

Ons lichaam is niet van marmer. Het is er voor bedoeld

om te beschermen, te bevatten, te ondersteunen, en de

geest en de ziel die erin huizen te inspireren, een

bewaarplaats van herinneringen te zijn, ons met

gevoelens te vervullen.

….

En midden in dat lichaam zetelt het hart

Heb je je hart vastgehouden de laatste weken, maanden?

En hoe is het om dat te doen? Je hand op je hart te

leggen, 5 minuten maar….. en te voelen wat daar leeft?

Wat daar klopt?

Een heel andere kijk op Valentijnsdag

Het voorjaar schijnt in aantocht

Ik stel voor:

verzamel al je boze gedachten, al je teleurstellingen, al je ongenoegens, al je onachtzaamheden, al je botte bijl-acties, al je wrokken en wrokjes. Kies de ergste drie

uit

schrijf ze op kleine papiertjes

stop ze in de buik van dit voodoo-poppetje

en verbrand het poppetje met wellustig genoegen in een schaal.

Voilá!

ruimte

laat de lente nu maar komen

De afgelopen 3 maanden heb ik me voorgenomen om elke ochtend een tekening te maken. En hoewel dat niet echt élke dag is gelukt heb ik toch een aardige stapel

gemaakt.

Om mezelf uit te dagen gewoon te beginnen, elke dag,

zin of geen zin, weer of geen weer, genade of geen

genade.

En het werkt wel.

De grootste drempel waren de gedachten in mijn hoofd

die trippelend dan wel beukend de kamer in kwamen en

meteen over mijn schouder hingen en vroegen: ‘`En?

Wordt het al wat? Wat wordt het eigenlijk? Denk je dat het

wel wat gaat worden?

Ik beloofde mezelf in die drie maanden dat ik ze niet

meteen hoefde te antwoorden. Maar rustig bladzij na

bladzij kon omslaan om de volgende dag met een leeg

vel te beginnen.

Dit is er een uit de stapel.

Ik denk dat het over verlangen gaat. En over daar willen

zijn waar je niet bent. Hoe moeilijk het is om én te

genieten van het uitzicht, én te beseffen dat je nu

gewoon hier bent.

Soms kan je nauwelijks zien

wat hard is en wat zacht

op het eerste oog

is zeker niet het alziend oog

een ronding van beton

speelt met een ronding van zacht vlees

hoe kan je weten wat hard genoeg is

om tegenaan te schoppen?

Dit keer gewoon een verhaaltje van hoe ik dit maakte.

Omdat er veel meer mirakels onder je neus liggen dan je

vaak vermoedt. 🙂

Voor mijn verjaardag leerde vriendin Marlies mij verven

met planten. Heel direct, met onschuldige stofjes die geen schade doen aan je gootsteen. Dus met onder andere

aluin en azijn gingen wij aan de slag.

Blaadjes verzamelen en prepareren. Stukjes stof

prepareren en daarna de gevonden blaadjes op een

interessante manier draperen. Papier eromheen, héul

strak oprollen en koken in de verf (Cochenille in dit geval,

een natuurlijke magenta verfstof). Dan héél voorzichtig

uitpakken en laten drogen.

En dan de verrassing: hoe zijn de bladeren afgedrukt?

Een aantal helder geel, alsof de zon er nog doorheen

scheen. Een aantal wat meer oranje, roestig en bij één ondergrond (ik testte verschillende) drukten de bladeren

af in een diep groen.

Het magenta danst overal omheen in zachte of meer felle

tinten.

Ik heb vier varianten in deze Poskuns gebruikt. Je krijgt

dus een van die vier. Ben je ook nieuwsgierig naar die

andere drie? Stuur me een mailtje 🙂

Zo stoer zou ik altijd wel willen zijn dacht ik

toen ik eronder lag.

Zo stevig, zo ontzettend sterk.

Zeker nu ik weer twee hele spannende plannen heb

bedacht. Plannen waar ik met bibberende knietjes

af en toe overheen gebogen sta. En dan denk:

‘Waarom verzin ik dit? Waarom dacht ik dat dit een

goed idee was?’

Maar inmiddels weet ik wel beter.

Dat zijn de betere plannen.

Of ze ook mooi zullen ontvouwen weet geen mens.

Maar ik weet dat ik er van alles aan ga doen om ze zo

goed mogelijk uit te voeren, met behulp van anderen.

Omdat die anderen, net als een netwerk van bomen,

hun wortels al lang onder de grond naar me uitgestrekt

hebben.

Zodat wij samen, wiegend in de wind, onze takken

vol vrolijke vogels, de magie haar werk kunnen laten

doen.

(Meer weten/ meedenken? Mail me!

beatrijzzz@gmail.com)

Twee dierbare vrienden vroegen mij om een tattoo

voor hen te ontwerpen.

Ik vind dat een hele eer en laten we eerlijk zijn:

het legt wel een druk 🙂

Ik ben ermee bezig en dit is een uit de serie.

Ik weet nog niet welke het gaat worden.

Tot nu toe is er welwillend gereageerd.

Altijd spannend om tijdens het werk al iets daarvan

te delen. Ik ben erin gegroeid om dat te durven doen,

dat ging zeker niet vanzelf.

Het gaat over je kwetsbaar durven opstellen

en tegelijkertijd genoeg vakmanschap en kennis hebben

om op te kunnen bogen.

En ook je beperkingen te weten.

We gaan het zien!

(Mijn ene spannende plan is van start gegaan.

Je vindt meer info op:

https://beatrijswind.org/a-moving-cathedral-1)

De kop fier geheven

wat zeg ik

het hoofd lachend in de nek

stormt de draak het speelveld op

Wie was er bang voor de boze wolf?

Waar zou ze in hemelsnaam bang voor moeten zijn?

Haar schaduw tekent een vreugdedans

een toverspreuk in kalligrafie

een spichtig takje speelt voor draak

see her go

In Berlijn beleefde ik een hele spannende week. Mijn werk tentoongesteld tussen allerlei internationale kunstenaars op de tentoonstelling Beyond Belief. https://beyondbelief-art.com/artists/

Instagram: @amovingcathedral

En dan nu?

De herfst laat langzaam de vijgenbladeren vallen

Als we onverhoopt misschien toch weer een tijdje het museum of het café niet meer in zullen mogen.

Die wandelingen hè

Die zijn er ook nog

Ach er kan zoveel met natuur….

Een heleboel beren op de weg zag ik deze maand.

Spannende wegen, dat wel. Op de valreep nog naar

Berlijn om de laatste evenementen mee te maken. En om

te vieren hoe tof het is om hier in deze stad een

tentoonstelling te hebben.

En ondertussen de hele tijd de vraag: wordt het verkocht

of moet ik het terugtransport regelen?

Daar waren de beren weer.

Ik heb ze aan het lijntje gehouden. Ik heb met ze gedanst

en op het eind mijn tanden laten zien.

Want heus:

ik ben echt wel een Bärlinerin

Wat is het dan?

Een kerstbal? Of toch moeder Aarde?

Maar misschien belangrijker nog:

maakt het wat uit?

Laten we nog net iets aandachtiger zijn, nieuwsgieriger.

En onze drang naar eenduidigheid wat vaker bedwingen.

Er is zo weinig eenduidig in de wereld. Dat zien we als we naar onszelf kijken, naar binnen kijken. Ontelbare puntjes die oplichten. Ervaringen en herinneringen. Één grote melkweg in het binnenste van ieder mens.

wens je goede dagen en een gelukkig nieuw jaar

Ben met een nieuwe serie tekeningen begonnen.
Al lange tijd onderzoek ik de relatie donker(e) monster/
madonna

Wat ik tot nu toe tegenkwam was de vermenging van
duister, van vrouwelijke verborgen kracht en slangachtigen of
draken. Op heel veel plekken waar ooit een oergodin
vereerd werd bevindt zich een bron en/of een
onderaardse ruimte. Ook een plek waar
temperatuurgevoelige amphibieën zich graag terug
trekken.

Ik blijf nieuwsgierig naar deze combinatie die zich graag
aan het volle zonlicht onttrekt. Mede wellicht door Rilke’s uitspraak:

Misschien zijn alle draken waar we zo bang voor zijn wel verborgen prinsessen, wachtend op onze daden die moed
en schoonheid vereisen.
Misschien is alles dat ons schrik aanjaagt, in diepste essentie iets hulpeloos dat onze liefde nodig heeft.

Kracht en vrouwelijkheid
verborgen of niet
en wat als je het niet verbergt?




Het onderzoek gaat door, deze keer in linosnede en
stempels. Door de uitdrukkingsvorm verandert ook de
uitstraling. Geen vloeiende inkt maar robuuste vormen in stempels snijden en afdrukken. Het opbouwen van het
beeld in kleine stukjes.

Gutsend aan de afbeelding van deze Medusa dacht ik aan
hoe haar verhaal ontstaan is. Velen kennen het einde maar weinigen het begin. Jaloezie om schoonheid, vrouwelijke deze keer.
De prijs van uitsteken boven het maaiveld is gruwelijk. Je prachtige haren veranderd in slangen.
En moet je kop er toch af…

Adem inhouden? Maar hoe lang dan?
Het Corona-virus brengt ons van slag.



Ik zie het ook als een zoveelste oefening in steeds
terugkeren bij jezelf. Geraakt worden door de maalstroom,
door elkaar geschud wellicht en dan gewaarworden: wat
nu? waar ben ik nu en wat staat me te doen? En wat
niet? 🙂

Ademhalen is altijd goed.
In de yogales deden wij de kapalbhati-ademhaling die
zuiverend voor de longen werkt, je ademsysteem verfrist
en zorgt voor verversing van zuurstof ook in de onderste longgebieden.

filmpje?
https://www.youtube.com/watch?v=RL1N3HRcj8

Proost!


(Poskunsfans herkennen de tekst van de scrabble in augustus 2018. Toepasselijk vond ik )

Adem inhouden? Maar hoe lang dan?
Het Corona-virus brengt ons van slag.



Ik zie het ook als een zoveelste oefening in steeds
terugkeren bij jezelf. Geraakt worden door de maalstroom,
door elkaar geschud wellicht en dan gewaarworden: wat
nu? waar ben ik nu en wat staat me te doen? En wat
niet? 🙂

Ademhalen is altijd goed.
In de yogales deden wij de kapalbhati-ademhaling die
zuiverend voor de longen werkt, je ademsysteem verfrist
en zorgt voor verversing van zuurstof ook in de onderste longgebieden.

filmpje?
https://www.youtube.com/watch?v=RL1N3HRcj8

Proost!


(Poskunsfans herkennen de tekst van de scrabble in augustus 2018. Toepasselijk vond ik )

Ontdaan

Onthand

Vleugelloos

Wat kan je doen tegenover zulk een overmacht?

Kun je iets doen? Of is het een zaak van niet-doen?

Woe wei, de kunst van het weten wanneer te handelen en wanneer niet.

Ik weet het ook niet.

Wellicht toch de aandacht vestigen op het nieuwe, kleine, schuchtere, hoopvolle dat groeit…

en kan uitvouwen tot iets nieuws, iets dat er nog niet was.

met meer compassie en meer liefdevolle aandacht

beauty lies in the eye of the beholder

Hoe kijk je? En wat zie je dan?

Als er iets urgent is deze weken dan is het onze blik en hoe

we ‘m richten.

Gaat deze editie over elitaire kunst?

Over sexisme of gendervrije blik?

Of gaat het over het nieuwe normaal na Covid-19?

hoe dan ook

#blacklivesmatter

Soms mis ik de groep

maar niet de meute

Hoe ver reikt mijn autonomie?

En is geborgenheid zoeken een keuze

Saamhorigheid een utopie?

(geïnspireerd door de ‘Zomergasten’avond met Inez Weski)

Work in the making

Work in progress

In het maken schuilt het geluk.

Je weet nog niet hoe het precies gaat zijn, maar er is de belofte van schoonheid, de opwinding van het zoeken en passen en meten.

Deze vleugel is onderdeel van een huwelijkskroon voor mijn lieve nicht. Ook zij en haar man moesten wennen aan een andere tijdelijke kroon, Corona waarvoor we allemaal moesten buigen.

Maar er komt een tijd dat het feest gevierd gaat worden en ach, een huwelijk is, naast een work of art, ook een work in progress,

niet?

Kijk,

iedereen weet natuurlijk dat draken zich heel goed kunnen verstoppen. Ook als je het boek van Julio Cortázar en Carol Dunlop niet gelezen hebt.

Ik vond er een, zachtjes snurkend, in een boom in Vlieland.

Soms ontwaken ze en leggen de boel in as.

Zaaien dood en verderf zoals onlangs in Moria.

Rainer Maria Rilke schreef ooit dat al onze draken vermomde prinsessen zijn.

Maar kunnen wij die draken dan veranderen?

Of moeten we onszelf veranderen?

raak me aan

raak me niet aan

raak me aan

raak me niet aan

raak me aan

raak me niet aan

ik bedoel het heus goed

maar jij bent zo eng

raak me niet aan

raak me aan

Powervrouw

Vreemde Venetiaanse Godin

vrouw van donkere wateren met diepe gronden

leen me je vliezen

en gun me je sluiers

ik duik diep onder

hou mijn adem in totdat hij barst

totdat er geen adem meer is

tot datgene wat ik dan ontmoet

het begin van een feuilleton

Ergens in de provincie

“Kijk”, zei de barones. “het zit dus eigenlijk zo…”

……

Meteen sprong de kikker op haar schoot en fleemde zijn kopje onder haar zachte handen. Hij keek schuin omhoog, alsof hij wachtte op het vervolg van haar verhaal. Hij schurkte zijn kopje nog wat steviger onder haar handen, zijn oogleden zorgvuldig haar lange nagels vermijdend.

Zo bleef hij zitten, heel zachtjes ademend, in,… uit,… in,… uit…

De barones zuchtte

Ik keek uit het raam en zag de looien hitte op het land liggen, zich loom uitstrekkend en alles verstikkend in een langzame wals.

Ik legde opnieuw aan. Dit kon nog wel even duren.

coming out of the blue

blue is the color of distance

the color of solitude & desire

the color of there, seen from here

the color of where you are not

blue is the color of where you can never go

fragment uit:

the Blue of Distance

A Field Guide to Getting Lost – Rebecca Solnit

deel twee van een feuilleton

Ergens in de provincie

“Hij is gewoon jaloers…”, zei de barones.

“Jaloers? Kwaak?… Op mij?”

“Mja… Nu ja…. Ben je eigenlijk ooit jaloers “op” iemand?”

“Kwaak… Weet ik niet. Het heeft, denk ik, meer met jezelf te maken. Kwaak.”

“Met je gevoel voor eigenwaarde enzo…. Kwaak.”

“Mmm… zou kunnen…. Feit is dat hij me ondertussen wel, zou kunnen vermoorden”

“En jou ook!”

“Kwaak.”

(tekst en beeld van gastposkunstenaar Werner Claessens)

Bird with an Attitude

ontwerp: Ineke Buijs

Een groet van de dubbelstaartige meermin.

…Archetype van de moedergodin, die als geen ander kennis heeft van het mysterie van leven en dood. Zij staat in verbinding met de drie werelden en heeft weet van de werkelijkheid achter de werkelijkheid…

uit: de glimlach van de Sirene – Selma Sevenhuijsen

handgedrukte linosnede

(Zie een knop en je wil erop drukken…)

Niet alleen apparaten hebben knoppen om op te drukken, wij ook. In hoeverre wij verschillen van apparaten, dat is een andere discussie…

Sommige knoppen zijn overduidelijk (“get your tasty buttons overhere” schreef mijn lief) en andere zijn diep verborgen.

We kennen mensen die feilloos onze knop kunnen vinden die het meest zeer doet. En omgekeerd kunnen wij dat ook bij anderen. Soms beroeren we iets zonder het zelf door te hebben.

We weten dat ze er zitten en we weten onze reactie als ze worden aangeraakt. Woede, teleurstelling, opwinding, verdriet. De meeste van die knoppen zijn al heel vroeg ontstaan. Sommige slijten door de jaren heen.

Maar een knop is een knop, toch? Aan = aan

Totdat je het patroon leert herkennen en je daarna kunt kiezen: ga ik aan of niet?

Zomergast Maxim Februari gaf gisteravond uitgebreid inspiratie voor de vraag: zijn wij meer en meer verworden tot knoppendrukkers? En willen we dat ook?

Deze knop is een pleidooi voor het zachte, het schone. Druk er maar eens op en houd je neus dichtbij.

A thing of beauty is a joy forever:
Its loveliness increases; it will never
Pass into nothingness; but still will keep
A bower quiet for us, and a sleep
Full of sweet dreams, and health, and quiet breathing.
Therefore on every morrow, are we wreathing
A flowery band to bind us to the earth…..


uit het gedicht Endymion van John Keats (1795-1821)



Ik weet niet of ik het helemaal eens ben met mr. Keats, dat ‘the thing of beauty will never pass into nothingness’.
Misschien juist wel.
En misschien is het daarom ook zo spannend om bezig te zijn met het maken van a thing of beauty.
Zou het lukken?
En hoe lang zal het bestaan?
Ik schreef er ook een blogje over dat je kunt vinden op

https://beatrijswind.org/blog/2019/9/16/vermaakt

Nebula kneels
Nebula knows
Nebula lives in the clouds

stirring the mists
she giggles and sits
forming tingling chrystals
descending for Christmas
melting on noses and mouths

Een half jaar geleden zag ik hoe deze Nebula getekend werd door mijn zeer getalenteerde jonge collega. Ze kwam een dagje langs voor een maatschappelijke stage maar ik hoefde alleen maar papier en potlood klaar te leggen en hup! daar ging ze al.
Zij en ik zijn er trots op om deze december-editie aan je te sturen. Ik schreef er bovenstaande regels bij. Maar de tekening is van Lië Donker, bekend op Instagram als the_tiny_olive.
Onthoud die naam 🙂



Ik wens je liefdevolle kerstdagen
en een gezegend nieuw jaar

En ineens waaide de liefde mijn leven in.

Zomaar, onaangekondigd.
Zeer verrassend en zeer verheugend.

Het  landschap leek te veranderen, en het seizoen.

Midden in de winter begonnen dingen anders te klinken.

En ineens waaide de liefde mijn leven in.

Zomaar, onaangekondigd.
Zeer verrassend en zeer verheugend.

Het  landschap leek te veranderen, en het seizoen.

Midden in de winter begonnen dingen anders te klinken.

En ineens waaide de liefde mijn leven in.

Zomaar, onaangekondigd.
Zeer verrassend en zeer verheugend.

Het  landschap leek te veranderen, en het seizoen.

Midden in de winter begonnen dingen anders te klinken.

En ineens waaide de liefde mijn leven in.

Zomaar, onaangekondigd.
Zeer verrassend en zeer verheugend.

Het  landschap leek te veranderen, en het seizoen.

Midden in de winter begonnen dingen anders te klinken.

Deze week was ik bij een herdenkingsdienst voor een overledene. En hoorde van weer een andere kennis die plots was overleden.
Valentijnsdag leek ineens heel ver weg, ondanks de felle februarizon.
In gedachten stond ik naast de achterblijvers en voelde met hen mee.

ontwerp is een samenwerking met Werner Claessens

Ach ja, wie kent dit niet?
Van dichtbij of net iets verder weg?

Deze maand was communicatie echt… een onuitputtelijke bron van verbazing.

Hoe ingewikkeld je brein het kan maken, van tevoren
of tijdens het contact met iemand.
Onze angsten die we gauw transformeren tot iets wat vastligt en liefst buiten onszelf.

Dus hierbij een uitnodiging! Een kaartje om aan iemand te geven, zomaar, omdat diegene zo waardevol is.

(Hierbij zat een klein los kaartje met de tekst:

        Vertel es….

ik ben minstens 5 minuten één en al oor….

Een uitgebreide handleiding om:

1.je aandacht op een ver vreemd gebied te richten en ook nog op een onbekend persoon

2.een solide vliegtuig te vouwen en gereed te zijn voor een eerste vlucht

1. en 2 te combineren in een scheervlucht met ongekende reikweidtes

Verliezen en verloren gaan was een thema dat me bezig hield deze maand.

Verliezen kennen we allemaal en hoe moeilijk of makkelijk daarmee om te gaan. Maar verloren gaan… hoe goed ken je dat? Ken je dat überhaupt? En wat zou er dan met je gebeuren?

Rebecca Solnit schrijft er dit over in A Fieldguide to Getting Lost:

“Lost are those to the ones who were left behind. To themselves they were hardly lost. They merely transformed into something else…”.

“A Possibility of Arms”

Twee armen die naar elkaar reiken, twee handen die elkaar aanraken.

Wat hebben ze gevoeld?

Hebben ze elkaars bloed voelen kloppen? Of was het een wedstrijdje wie-knijpt-het-hardst?

Wordt de taal van het lichaam nog gehoord op zo’n moment? Ik kan er alleen maar naar gissen.

Toch werd er iets uitgewisseld op dat moment, in die verbinding.

Ik geef er mijn eigen draai aan 🙂

Het is veel te warm

om na te denken

het is veel te warm

om te denken aan ontsnappen

you’re only stuck

if you want to get out

ik heb alleen een parasol

voor je

Omwille van de privacy van degenen die mij hun foto toevertrouwden hier alleen een overzichtsfoto. Kon ook eigenlijk niet anders bij een produkt dat uiteindelijk 115 cm lang was en 3 cm breed. 🙂

Dit alles was het gevolg van een oproep van mij bij Poskuns 11 van het vorig jaar. (Breathe). Ik stuurde iedereen een opblaasletter bij de kaart met het verzoek om een selfie te maken mét letter, zodat ik kon gaan scrabbelen en mooie woorden maken. Nou, dat is gelukt! De verwerking nam nog wat tijd maar nu hebben alle abonnees plus alle deelnemers er een gehad. De begeleidende tekst was deze:

15 mensen laten zich zien en kijk eens wat een prachtige zin je daarmee kunt maken, lees zelf maar….. ( Hear the beat, rate the heart, breathe!!)

Ruim een half jaar verstreek tussen het maken van deze foto’s en ze verwerken. Een half jaar waarin de medespelers hun eigen baan volgden in de wonderlijke rollercoaster die het dagelijks bestaan is. Voor enkelen lijkt er niet zoveel veranderd. Voor sommigen nam het leven een afslag en rijden zij definitief in een andere baan.

Maar we blijven elkaar kruisen op onverwachte momenten, hebben een tijdje metgezellen achterin…..

Komen dichtbij genoeg voor een omarming of zwaaien naar elkaar vanuit de verte.

Dag geweldige, fantastische, lieve, raadselachtige mensen!!! Keep breathing!

Kwam het doordat ik op de catwalk van ‘What is the City but the People’ meeliep voor alle vrouwen van boven de 50? Kwam het doordat ik samen met 1000 vrouwen een bladzijde las uit Anna Karenina?

Wat extra female power kan nooit kwaad dacht ik en maakte een ontwerp, of liever gezegd, ik maakte er 3.

Kon niet kiezen.

To all those fabulous inventive never-giving-up women

Kwam het doordat ik op de catwalk van ‘What is the City but the People’ meeliep voor alle vrouwen van boven de 50? Kwam het doordat ik samen met 1000 vrouwen een bladzijde las uit Anna Karenina?

Wat extra female power kan nooit kwaad dacht ik en maakte een ontwerp, of liever gezegd, ik maakte er 3.

Kon niet kiezen.

To all those fabulous inventive never-giving-up women

Kwam het doordat ik op de catwalk van ‘What is the City but the People’ meeliep voor alle vrouwen van boven de 50? Kwam het doordat ik samen met 1000 vrouwen een bladzijde las uit Anna Karenina?

Wat extra female power kan nooit kwaad dacht ik en maakte een ontwerp, of liever gezegd, ik maakte er 3.

Kon niet kiezen.

To all those fabulous inventive never-giving-up women

met zakdoekje ‘bon voyage’

Zing

uit volle borst

je eigen lied

al was het je laatste dag

al was het je laatste uur

Sing it out baby!

meer hierover op mijn blog ‘Vleugels’

Wat ook je wereldopvatting mag zijn:

Draai het eens om

laat het eens tollen

(knip uit en hang in je kerstboom)

Mensch durf te leven!!!

want we blijven oliebollen….

Wat ook je wereldopvatting mag zijn:

Draai het eens om

laat het eens tollen

(knip uit en hang in je kerstboom)

Mensch durf te leven!!!

want we blijven oliebollen….

Ook in januari modderen we maar door…

Ik was best een tijdje bezig met het ontwerp van deze editie. Hoe simpeler, hoe meer de focus op de kleinste details komt te liggen.
En ik verbaasde me over het verschil dat die ene t teweeg kan brengen.
Hoe vaak ik me daar nog op richt, en hoe weinig dat meestal met Geluk te maken heeft.
Ken je dat?

De zwarte madonna’s en vooral hun voorgangsters blijven me inspireren. Eerder maakte ik er schilderijen over. Deze maand begon ik met een nieuwe serie tekeningen.
Uitgaande van dat principe van het Donkere, dat we niet kennen. Dat ons soms ongerust maakt, angstig; verhalen verzinnend: wat als….?
Het willen weten (..waar je aan toe bent; ..hoe de vork in de steel zit..) is haast onbedwingbaar.
Terwijl de mystiek ons ook vertelt: vanuit het donkere duister wordt het licht geboren. Elk licht kent een duistere baarmoeder als oorsprong.
Daar even bij stilstaan.

Onderhand ook zin om ergens een bom op te gooien?
Ik soms wel.
Neem dan deze, peuter de plug er voorzichtig uit en strooi kwistig op een verlaten zanderig hoekje, een boomspiegel of een vergeten reepje aarde tussen de tegels. Zon en regen doen de rest.
Blije bijen, bloeiende bloemen, potverdorie wat een vrolijkheid!!!

Wie trekt er nu niet graag aan de touwtjes en waant zich een speler op het wereldtoneel?

Ga je gang bij deze…

(schuif de touwtjes voorzichtig heen en weer)

Maar wie er ook wint…, het blijft natuurlijk géén gezicht

Het gaat er natuurlijk om

op tijd van perspectief te wisselen.

Van het belangrijke detail naar het grote geheel, en weer terúg!

Blijven dansen dus, Brexit of geen Brexit

Eindelijk dan…. voor wie kan….
lekker languit……hoofd leeg….
gedachten óók met vakantie….
een zacht oogmasker met lavendel
ff helemaal niks……

maar wel met een liedje

Strawberry Lady sings you a song
for the old & the gentle
for the crisp & the young

It is soft and it’s tender
and it’s not very long

so

what could go wrong?

when Strawberry Lady sings you a song

In vakantiemodus was ik, ver weg, in een zeer warme streek, ver van mijn dagelijkse beslommeringen.
In de verte hoorde ik hier en daar over de verrichtingen van de vrouwen in de sport. En dan ben je tóch trots, bij dat kampioenschap.
Groot was mijn verbazing dan ook dat ik bij terugkomst er nauwelijks iets over vond in de media. Zo snel alweer verdwenen? Of überhaupt wel gememoreerd?
Daarom hijs ik deze selectie van sportvrouwen alsnog even op het Oranjeschild, klein maar fijn, van de Graphosoma Lineatum die ik tekende in Toscane.

Van een labyrint voor je voeten naar één voor je vinger, dat moet toch kunnen. In plaats van het gras aan je voeten het zachte papier onder je vingertop.
Het idee is hetzelfde. Even stilstaan in het oog van de storm van alledag.

Van een labyrint voor je voeten naar één voor je vinger, dat moet toch kunnen. In plaats van het gras aan je voeten het zachte papier onder je vingertop.
Het idee is hetzelfde. Even stilstaan in het oog van de storm van alledag.

Dankbaarheid

Het gezicht van een man met Down. Het gezicht van mijn broer.
Met liefde en aandacht maakte ik dit portret, terwijl ik me realiseerde hoezeer hij mijn leven heeft vormgegeven.
Ooit voelde het als een gevangenis, zo’n broer, naast de acceptatie. Van daaruit groeide heel langzaam het besef van dankbaarheid. Dankbaar voor zijn onomwonden genegenheid.
Dankbaar voor het ontwikkelen van compassie, van begrip en van geduld met iemand die je soms totaal niet begrijpt.
En dat ik nu snap dat je eerst moet liefhebben om daarna soms te kunnen begrijpen. Niet andersom.

Dankbaarheid

Het gezicht van een man met Down. Het gezicht van mijn broer.
Met liefde en aandacht maakte ik dit portret, terwijl ik me realiseerde hoezeer hij mijn leven heeft vormgegeven.
Ooit voelde het als een gevangenis, zo’n broer, naast de acceptatie. Van daaruit groeide heel langzaam het besef van dankbaarheid. Dankbaar voor zijn onomwonden genegenheid.
Dankbaar voor het ontwikkelen van compassie, van begrip en van geduld met iemand die je soms totaal niet begrijpt.
En dat ik nu snap dat je eerst moet liefhebben om daarna soms te kunnen begrijpen. Niet andersom.

Dankbaarheid

Het gezicht van een man met Down. Het gezicht van mijn broer.
Met liefde en aandacht maakte ik dit portret, terwijl ik me realiseerde hoezeer hij mijn leven heeft vormgegeven.
Ooit voelde het als een gevangenis, zo’n broer, naast de acceptatie. Van daaruit groeide heel langzaam het besef van dankbaarheid. Dankbaar voor zijn onomwonden genegenheid.
Dankbaar voor het ontwikkelen van compassie, van begrip en van geduld met iemand die je soms totaal niet begrijpt.
En dat ik nu snap dat je eerst moet liefhebben om daarna soms te kunnen begrijpen. Niet andersom.

Ironie.
Op de maandag van de Week van de Werkstress krijg ik mijn definitieve idee voor deze editie van Poskuns 11. BREATHE!!!
En het eerste wat ik mij afvraag is dit: zou het me lukken om het voor het eind van de week op de post te hebben; gesneden, geplakt, geschreven en wel?
Da’s toch komisch?

1. Adem! (ook ná deze week)

2. Speel! (mee)

Fotoscrabble
Wil je een foto van jezelf maken mét de (opgeblazen) letter. Plaats die op facebook met een tag naar mij, of stuur je foto per mail naar b.m.wind@xmsnet.nl
Zouden we met abonnees samen BREATHE kunnen maken? En wie weet nog meer? Suggesties welkom!
Doe je mee? De resultaten deel ik met jullie

languit
het jaar bijna voorbij
tijd voor een beetje rust
een hangmatje
en een vachtje om op te liggen
heerlijk….

of

wat is dat blauw?
en wat doen die ladders daar?
heeft daar iemand net het vege lijf gered?

hoe dan ook

ik breide een dekentje voor deze mens
jij kunt nog een stukje toevoegen

veel liefs in het komend jaar
en compassie
en open ogen

Fluks aan de slag in de eerste weken van het nieuwe jaar. Loop ik mezelf bijna weer voorbij. Wat een hardnekkig patroon. Op straat zie ik een lief busje rijden: Slow but pretty….
Ja, denk ik, zo mag het hele leven wel een beetje meer.

Fluks aan de slag in de eerste weken van het nieuwe jaar. Loop ik mezelf bijna weer voorbij. Wat een hardnekkig patroon. Op straat zie ik een lief busje rijden: Slow but pretty….
Ja, denk ik, zo mag het hele leven wel een beetje meer.

Fluks aan de slag in de eerste weken van het nieuwe jaar. Loop ik mezelf bijna weer voorbij. Wat een hardnekkig patroon. Op straat zie ik een lief busje rijden: Slow but pretty….
Ja, denk ik, zo mag het hele leven wel een beetje meer.

Fluks aan de slag in de eerste weken van het nieuwe jaar. Loop ik mezelf bijna weer voorbij. Wat een hardnekkig patroon. Op straat zie ik een lief busje rijden: Slow but pretty….
Ja, denk ik, zo mag het hele leven wel een beetje meer.

Fluks aan de slag in de eerste weken van het nieuwe jaar. Loop ik mezelf bijna weer voorbij. Wat een hardnekkig patroon. Op straat zie ik een lief busje rijden: Slow but pretty….
Ja, denk ik, zo mag het hele leven wel een beetje meer.

R U

Reflective or Transparent

however

mind your cuts

that’s where the light comes in

(thanx to Leonard Cohen)

meer liefde,
meer begrip,
meer mededogen,

meer bloemen,
meer bijen…

zelfs de allergewoonste chrysantjes komen oorspronkelijk uit Syrië
🙂

De discussie over de zaak Böhmermann/Erdogan leert ons een hoop. Sommige mensen doen alles voor hun 15-minutes-of fame. En heel wat anderen blaten graag met de kudde mee.

Een jaar geleden stond ik – met de anderen in mijn team – in de startblokken van onze nieuwe school.
De Democratische School Utrecht. Evenementen, lezingen, proefdagen voor de zomer, alles haalden we uit de kast voor dit nieuwe begin. Letterlijk meer dan honderd zaailingen van een Esdoorn haalde ik uit de zandbak zodat de kinderen er weer konden spelen.
Nu zijn we bijna een jaar verder. Een uiterst uitdagende tijd heb ik achter de rug en ik geloof dat ik nog nooit zoveel geleerd heb in één jaar. Terwijl de zaailingen gedroogd de eeuwigheid ingaan, zijn wij in een jaar gegroeid uit een zaadje tot een piepjong plantje dat pront over de rand van de bak kijkt. Met deze kaart kijk ik terug én vooruit.

“…je hebt gelijk, dit is de eerste dag dat ik
met een gebroken gevoel rondloop….”

met dank aan de column van Georgina Verbaan

“…je hebt gelijk, dit is de eerste dag dat ik
met een gebroken gevoel rondloop….”

met dank aan de column van Georgina Verbaan

Soms zit de zomer alleen maar in je hoofd….

Soms zit de zomer alleen maar in je hoofd

Nu ik het boek van Julio Cortázar en Carol Dunlop bijna uit heb weet ik het zeker: Draken bestaan wel degelijk. Ze kunnen zich heel vernuftig vermommen als een rode Volkswagenbus of, zoals hier, als een vriendelijk bosje.
Maar wij, beste lezer, weten wel beter. Wij laten ons door die list niet in verwarring brengen en letten op de subtiele signalen. Of de minder subtiele.
Wat zou Donald Trump zijn?
(J.Cortázar & C.Dunlop – de Autonauten van de Kosmosnelweg)

Love shine a light in every corner of my heart. Let the love light carry, let the love light carry.

Deze twee zinnen uit het liedje van Katrina & the Waves speelden steeds door mijn hoofd toen ik bezig was met het ontwerp van de kaart.

Het licht van de liefde dat elk hoekje van je hart bestrijkt
en dat draagt.

Draagt wat?  ……

Een lentegroet aan jou en alle licht dat je maar omhullen wil.

– Neem het dekseltje van het bakje van je laatste afhaalmaaltijd bij de Chinees (of val je buren lastig)

Doe daar een dun laagje aarde in en besprenkel liefdevol met een beetje water

Koop een zakje tuinkerszaadjes en strooi een mooi rondje iets uit het midden.
Geef de rest van de zaadjes aan je buurjongetje

Leg de labyrinthkaart over het aardebedje en plaats op een lichte plek

Wacht

Kijk naar de aarde door de gaten op onbewaakte momenten. Een liedje of verzuchting mag

Begroet het nieuwe labyrinth en verslind het hartstochtelijk

Ik was de zaailing van een esdoorn in een bak met zand.
Was ik doorgegroeid, dan was ik een machtige boom geworden, net zoals de honderden zaailingen die gebroederlijk naast mij stonden. Wij stonden elkaar niet in de weg. Nog niet.
Maar Beatrijs haalde mij eruit en droogde mij, samen met honderd andere jaargenoten.
Omdat ze wil dat er kinderen gaan spelen in die zandbak.
En dus kóós zij om mij eruit te halen.
Zo gaat dat met keuzes, daar weten de kool en de geit alles van.
Nu ben ik geen boom geworden maar onsterfelijk, op een kaart in jouw hand.

Good Morning!!!

Over welk hekje kijk jij vandaag de dag aan?

(vouw voorzichtig langs de vouwrand de zon omhoog,
kies het hekje van de dag en vouw dat voorzichtig omhoog)

Hoe dan ook wens ik je een bijzondere dag!

In het voortslepende drama in Griekenland hoorde ik de echo van een ander Grieks drama. Maar dan een van zo’n 3000 jaar geleden. De pat-stelling van het “welwillende Europa” dat best wil helpen, “maar we zijn gekke Gerritje niet”, deed me denken aan de nachten van Penelope, eindeloos wevend aan haar kleedje overdag, om het ‘s avonds weer uit te halen.
Vreemd genoeg zag ik een parallel tussen de financiële bobo’s en Penelope. Dreigen, toegeven, toch maar weer uitstellen, en dat alles in de hoop dat er ondertussen een wonder zou gebeuren. Inderdaad, waar is die verdomde Odysseus als je hem nodig hebt.

‘Get a grip!’ zeggen ze wel eens.
Maar waar denk je dan echt grip op te hebben? En hoe weet je of je niet ondertussen zelf in de greep gehouden wordt?
Een groet uit een periode waarin alles loslaten

nog helemaal niet zo makkelijk is 🙂

Wat is TTIP?
De afkorting doet afhaken, totdat je je verdiept. VPRO’s tegenlicht bracht een verhelderende documentaire. Pas schreef Frank Kuitenbrouwer over het aansprekende begrip economisme van Jesse Klaver. Wat het nu precies voor term is. Maar wat is nu dat TTIP? En wat doet het aanhangend ISDS met ons?

Deze tekst schreef ik een tijdje geleden.
Af en toe denk ik eraan als ik de blik vang van een twintiger of dertiger.
Ik denk aan hoe hard mijn eigen oordeel was toen ik zo oud was.

En ik schiet in de lach

bijna het jaar weer rond

vroeg donker

gauw naar huis

al die mensen op weg met maar één wens: thuiskomen

je vertrouwde huis, of een nieuw thuis, ergens waar je het niet kent, dat is wat ons bindt, dit verlangen

en wat ons op de been houdt

almost home

Kunst, collage, Europa,

In de pers druk gekrakeel over het ‘Schip Europa’ dat op het punt stond met man en muis te vergaan. Door onderlinge verdeeldheid, door slimme marketeers en door nationalistische sentimenten. En daar maakte ik dit beeld bij

Geïnspireerd door de Olympische Spelen in Sotsji kwam dit beeld tot stand. Er is een Russische beer met een Olympische bril, verworpenen der aarde die een lied zingen en ondertussen laten zien wat zij van het homofobe standpunt van de Russische  Regering vinden

geïnspireerd door de lente en de vroege knoppen in de perenboompjes naast mijn huis

Het ongewisse lot van de bijen, een symbolische belanghebbende en een envelopje met bloemenzaadjes om zelf te strooien vormden de inhoud van deze Poskuns

voor de dagelijkse dosis: Dûh-belangrijk! (ontstresstip nr. 4)

-beeld je het portret in van iemand aan wie je op dit moment een grondige hekel hebt. (Naast de bijgevoegde voorbeelden om uit te knippen in de XL-versie) bijv. je buurvrouw, je huisgenoot, Barroso, Jan Mulder, de kat van de buren die net weer in je tuin piste…
-projecteer dit op de uitgespaarde plek bij de getekende figuur. Volgens Leonardo da Vinci zijn dit de ideale lichaamsverhoudingen voor de mens (lees: man). Aan de vrouw dacht hij niet. Ik wel. Evenals aan deze extended version van de ideale mens (zie ook: the butterfly effect)
-Overzie het geheel. (Maak mij deelgenoot van je gedachten!!!!)

Een verrassende winnaar van het EurovisieSongfestival. Politiek die meedeint op de tonen van een populair liedje. En een statement waar niemand omheen kan

Spelletjes voor onderweg
I .Waar is dit? :
 Duitsland: het diepste gangenstelsel ter wereld
 Oratua: een speldenprik van een eiland in Oceanië
 op mijn aanrecht: de koffievlek van vanmorgen
 ……..

II. Wat is dit? :
 de schaduw van je moeder die ‘s nachts naar de ijskast sluipt
 werkstukje ‘figuurzaag-een-sleutelgat’ na een pilletje
 baby met rugzak die een handstand probeert
 ……….
Verzin zelf de leukste en stuur hem naar Poskuns op Facebook. De állerleukste beloon ik met een Bonuskaart uit Venetië.

III. Wordfeud 0.0
*neem de twee strookjes karton.
*schrijf er willekeurig klinkers en medeklinkers op met een tussenruimte van 0,5 cm.
*wurm ze door de spleetjes tussen de letters, te beginnen aan de achterkant aan de linkerzijde.
*probeer nu om de beurt zoveel mogelijk woorden te maken als je kan door steeds één keer een strookje te verschuiven.
*ga ouderwets kissebissen over de spelregels en beloof elkaar een ijsje bij de volgende stop.

fijne vakantie!

12.08.14

298 slachtoffers
een paling van 155
bestand van 72 uur
24 vuile koffiekopjes
11 overrijpe pruimen
7 haren in het doucheputje
3 zonnestralen
1 nieuwgeboren kind

dag Lies!

De onthoofding schokte iedereen ten diepste.

Ik dacht: en er is er nu één die níet z’n hoofd moet verliezen

aan-kno-pen

                             aangaan
                            aanhaken
                            beginnen
                            openen
                            toevoegen
                            aansluiten
                            aankaarten
                            verbinden

twee knopen die uitdrukking geven aan verbinding

één voor jou zelf en één om weg te geven

om op te naaien of zorgvuldig te bewaren

Go for a walk, if it is not too dark.

Get some fresh air, try to smile.

Say something kind

To a safe-looking stranger, if one happens by.

Always exercise your heart’s knowing.

You might as well attempt something real

Along this path:

Take your spouse or lover into your arms

The way you did when you first met.

Let tenderness pour from your eyes

The way the Sun gazes warmly on the earth.

Play a game with some children.

Extend yourself to a friend.

Sing a few ribald songs to your pets and plants –

Why not let them get drunk and wild!

Let’s toast

Every rung we’ve climbed on Evolution’s ladder.

Whisper, “I love you! I love you!”

To the whole mad world.

Let’s stop reading about God –

We will never understand Him.

Jump to your feet, wave your fists,

Threaten and warn the whole Universe

That your heart can no longer live

Without real love!

Herkennen we het geluk, als het vlak voor onze voeten ligt?

Een nieuwjaarswens