Labyrint
Al tienduizend jaar maken mensen over de hele wereld labyrinten.
In afgelegen, onherbergzame gebieden, en als middelpunt van bloeiende beschavingen.
Die labyrinten raakten in vergetelheid. Ze worden sinds een aantal decennia weer opnieuw ontdekt.
Waarom maakten mensen ze?
Het beroemdste labyrint uit de geschiedenis is dat van de Minotaurus op Kreta. Gebouwd als gevangenis voor een alles en iedereen verscheurend monster, zo gaat het verhaal. Symbolisch kun je het zien als iets dat de mens zo vreselijk vindt dat het verstopt wordt in de diepste donkerte die er te vinden is. Maar dat heeft een prijs….
Eigenlijk is dat wat wij het labyrint van de Minotaurus noemen al de overgang naar een doolhof.
In een doolhof raak je de weg kwijt. In een labyrint vind je haar.
In een labyrint lopen heeft een bepaalde werking. Als je nieuwsgierig bent tenminste.
Je stapt uit de hectiek van alledag en volgt het pad naar binnen. Daar staat deze vorm symbool voor. En dat is dus geen rechte lijn maar een slingerend pad, waarbij vertrouwen en overgave de sleutelwoorden zijn.
In het midden kun je je eigen schat vinden.
Hoe die eruit ziet?
Dat weet niemand.
tijdelijk Labyrint
tijdens het ZON-festival in Zuilen in 2017 legde ik een tijdelijk labyrint neer op het gazon voor het Vorstelijk Complex. Ingebed in de een kring van enorme basaltblokken meanderden de lijnen van dit eeuwenoude symbool en trok de nodige nieuwsgierigen.
en een permanent Labyrint
Ik was bezig om een permanent labyrint te realiseren in het kleine stukje park naast de Parel van Zuilen. Mijn plan was ingediend en zou worden ingetekend in de overige plannen voor dit parkgedeelte zodat met de uitvoering van start gegaan kan worden. Een spannend proces.
Het zou een in de grond verzonken labyrint worden, met mooie blauwe geglazuurde stenen. In de buurt een paar bankjes om op te mijmeren. Op het informatiebordje een link naar een begeleidende audiotekst die je op je eigen telefoon kunt beluisteren.
In de blauwe stenen zouden zilverkleurige ampullen verzonken worden waarin een boodschap van verlangen of hoop verstopt zit, geschreven door omwonenden en/of deelnemers aan een van de ceremonies. Die ampullen vinden we op straat en op deze manier transformeer ik afval tot een tijdcapsule, iets van waarde voor de plek zelf én de bezoekers.
Ik hoop dat het toevallige voorbijgangers uitnodigt om erin te lopen.
Daarnaast zou ik een paar keer per jaar een speciale gelegenheid organiseren voor belangstellenden om het labyrint te lopen en waarbij we nieuwe ampullen zouden kunnen toevoegen.
Zou.
Want de gemeente moest er verschrikkelijk lang over nadenken en kwam uiteindelijk met zó ontzettend veel bezwaren dat de lust me verging om de loopgraven in te gaan. Wie weet of het toch op een andere manier nog lukt, wie weet
