Ik beloofde mezelf om in het nieuwe jaar wat meer naar mijn eigen tempo te luisteren.

Om wat vaker een moment stil te staan.

In een afwisselend stokkende en stromende wereld is het niet zo gek om eens wat vaker het eigen tempo te checken. Ben ik niet alweer heel hard aan het rennen?

Laidback dus is het devies. En grappig genoeg kwam ik met mijn eerste digitale ontwerp van dit jaar precies daar uit.

Zonder vooropgezet plan.

Ik gun je een prachtige januarimaand in je eigen tempo.

Een groet van de dubbelstaartige meermin.

…Archetype van de moedergodin, die als geen ander kennis heeft van het mysterie van leven en dood. Zij staat in verbinding met de drie werelden en heeft weet van de werkelijkheid achter de werkelijkheid…

uit: de glimlach van de Sirene – Selma Sevenhuijsen

handgedrukte linosnede

Dankbaarheid

Het gezicht van een man met Down. Het gezicht van mijn broer.
Met liefde en aandacht maakte ik dit portret, terwijl ik me realiseerde hoezeer hij mijn leven heeft vormgegeven.
Ooit voelde het als een gevangenis, zo’n broer, naast de acceptatie. Van daaruit groeide heel langzaam het besef van dankbaarheid. Dankbaar voor zijn onomwonden genegenheid.
Dankbaar voor het ontwikkelen van compassie, van begrip en van geduld met iemand die je soms totaal niet begrijpt.
En dat ik nu snap dat je eerst moet liefhebben om daarna soms te kunnen begrijpen. Niet andersom.

Ach ja, wie kent dit niet?
Van dichtbij of net iets verder weg?

Deze maand was communicatie echt… een onuitputtelijke bron van verbazing.

Hoe ingewikkeld je brein het kan maken, van tevoren
of tijdens het contact met iemand.
Onze angsten die we gauw transformeren tot iets wat vastligt en liefst buiten onszelf.

Dus hierbij een uitnodiging! Een kaartje om aan iemand te geven, zomaar, omdat diegene zo waardevol is.

(Hierbij zat een klein los kaartje met de tekst:

Vertel es….

ik ben minstens 5 minuten één en al oor….

Bird with an Attitude

ontwerp: Ineke Buijs

Lady & The Frog

ontwerp: Werner Claessens

Ooit zijn we allemaal begonnen als een eitje. Ben ik daar niet

wat vroeg mee? Het is toch nog geen Pasen?

Nee, dat is het inderdaad nog niet.

Veel eerder al, zijn we begonnen als miniem klein

speldeknopje. Met alleen maar potentie en levenskracht.

Alles was nog mogelijk, bijna alles konden we nog worden.

Een mirakel vond plaats en we begonnen vorm aan te nemen,

te beginnen met twéé speldeknopjes.

Iedereen is zo begonnen en het soms lastig om dat voor ogen

te houden.

Ook Putin was ooit een eitje.

En hoewel wij grotendeels machteloos staan bij de grote

bewegingen die nu plaatsvinden, de volksverhuizingen, de

angstige mensen op de vlucht, kunnen we ons wel buigen over

ieder nieuw kiempje, iedere kans om iets goeds te doen voor

een ander.

Ieder op zijn eigen manier.

Terwijl ik bezig was aan deze tekening

vroeg ik me af:

Zou een ziel er zo uit kunnen zien?

zo zacht

zo lief

met af en toe een kwispeltje

Een kus voor iedereen

die toch een speciale Valentijn is

heel diep van binnen weet je dat

Uit: de Ontembare Vrouw-Clarissa Pinkola Estés

…
Sommigen beweren dat de ziel het lichaam onderricht. Maar als we er nu eens een ogenblik van uitgingen dat het lichaam de ziel onderricht, haar helpt zich aan te passen aan het aardse bestaan, voor haar analyseert, vertaalt, het onbeschreven papier, de inkt en de pen verschaft waarmee de ziel op ons leven kan schrijven? Veronderstel, als in de sprookjes over wezens !die van gedaante kunnen veranderen, dat het lichaam op zichzelf een god, een leraar, een mentor, een erkende gids is? Wat dan?
…
Ons lichaam is niet van marmer. Het is er voor bedoeld om te beschermen, te bevatten, te ondersteunen, en de geest en de ziel die erin huizen te inspireren, een bewaarplaats van herinneringen te zijn, ons met gevoelens te vervullen.
….

En midden in dat lichaam zetelt het hart

Heb je je hart vastgehouden de laatste weken, maanden? En hoe is het om dat te doen? Je hand op je hart te leggen, 5 minuten maar….. en te voelen wat daar leeft? Wat daar klopt?

Een heel andere kijk op Valentijnsdag !