Net terug van een eerste bijeenkomst over Compassie. Ik zoek woorden om te beschrijven wat het teweegbracht. Opgeschud, losgetrild, nieuwe kantjes ontdekt. Om een hoekje gekeken van wat ik dacht dat ik toch eigenlijk al lang wist.
Ik dacht al te weten waarover het ging, er leek weinig nieuws in het eerste hoofdstuk dat ik al doorgebladerd had. Ik wilde zonder al te veel verwachtingen er in stappen maar met de notie dat ik wel zo ongeveer wist hoe het zat. Zodra ik daadwerkelijk instapte merkte ik dat er allerlei gebieden zich begonnen te roeren, in beweging kwamen en al gauw over het randje stroomden.
Ja, hè, wat had je dan gedacht? 🙂
Het is ongelooflijk komisch hoe je jezelf toch iedere keer weer zo grandioos bij de neus kunt nemen.
Het horen van de vertelde informatie deed subtiel iets anders dan de vooraf al gelezen tekst. Dit is mede te danken aan de vrolijk nuchtere persoonlijkheid van Ingrid van Dijk, van Beddingwerk die de cursus geeft. Haar openheid en haar bereidheid ook een kijkje in eigen keuken te geven is verfrissend en uitnodigend. We all suffer from the same shit.
En wat een ruimte geeft dat om al die verborgen inside-shit te delen met mensen die je nog nauwelijks kent. Ik realiseerde me dat ze vertrouwder werden omdát ik mezelf opener en dus kwetsbaarder opstelde.
De laatste oefening gaf weer een verrassend inzicht. Over een prettige, veilige plek waar je in gedachten naar toe kunt gaan. En dat die plek ook blij kan zijn met jou. Totaal nieuwe gedachte. Dank je wel Ingrid, ik kijk uit naar volgende week.
Geef een reactie