Ballade van de Onbeholpenen

Alleen mijn hart

kan begrijpen waarom ik op deze onzinnige actie kom. Want zeg nou zelf: gaat dit het conflict in de Gazastrook oplossen? Nee hè.

Alleen mijn handen

begrijpen waarom ik naald en draad pak om de letters op de vlag te naaien. HELP GAZA is de bedoeling dat het wordt. Met elke steek die ik in de stof zet, voel ik mijn verdriet en onvermogen in de stof kruipen. Voel ik de onmacht om iets dat zo groot is en zo gewelddadig en zo langdurig. Voel ik de krop in mijn keel omdat er iets over zeggen al onmogelijk lijkt. Omdat ik er niet genoeg over weet, omdat ik niet direct betrokken ben, omdat ik geen Jood ben, omdat ik geen Palestijn ben.

Maar mijn vingers

gaan langzaam aan verder, terwijl zij zichzelf steeds prikken in de stugge stof. Soms valt er een traan op de draad, en dan kijk ik schichtig op of iemand het per ongeluk zag.

En mijn hart

blijft maar bonzen bij de gedachte aan wat iedereen er over te vinden zal hebben als ik elke week deze vlag boven mijn deur zal uithangen. En de schaamte trekt als een vurige blos over mijn wangen als ik voel in wat voor verhouding dit staat tot het leed van de mensen in Gaza.

Maar mijn ogen

durven te hopen op steelse blikken en misschien zelfs een gesprek. Over die vlag. En over misschien gedeelde wanhoop. En gedeeld onvermogen. Over de onbeholpenen die we zijn. En misschien over moed putten. Over je uitspreken. Over niet begrijpen dat ik wordt vertegenwoordigd door een regering die een staat steunt die een volk binnen haar grenzen aan het uitroeien is.

(geïnspireerd door het lied Just van David Lang)