Al van kinds af aan wilde ik naar dit land. Voor de taal, door de verhalen van mijn moeder, vanwege de Indianen. De daarop volgende jaren leerde ik dat mijn romantisch kinderbeeld niet bestaat. Corruptie, heftige poëzie, films zoals Cidade de Deus, protesten tegen de Olympische Spelen en slinkend regenwoud dragen bij aan een rationeler beeld van Brazilië. Is dat zonde of belangrijk?
Vervolgens mag ik voor een cursus van mijn studie culturele antropologie schrijven over inheemse groepen in de “moderne” (wat is modern eigenlijk?) wereld. Ik stuitte op meerdere artikelen van Terence Turner die de Kayapo indianen, een inheemse groep uit Brazilië, geleerd heeft te werken met een videocamera. Zelf filmen, knippen, monteren, en uitbrengen. Ik keek een film waarin Kayapo’s in traditionele klederdracht een camera vasthielden om hun eigen protest te filmen om zo te laten zien dat ze politiek actief waren.
Wat een magisch nieuw beeld van Brazilië!
Ik leerde ook dat de afgelopen jaren het percentage van plastisch chirurgische ingrepen in Brazilië is toegenomen en tamelijk bovenaan staat in de wereldranglijst. Ondanks dat ik de beelden van bollende billen van Braziliaanse vrouwen maar al te goed ken, had ik niet gedacht dat het zich zou uiten in een toename van ingrepen. Antropoloog Alexander Edmonds schrijft in zijn boek Pretty Modern dat er achter schoonheid een hele wereld ligt die inzicht kan geven in een samenleving.
Zoveel verschillende verhalen van een land dat bijna zo groot is als heel Europa .
Ik ben benieuwd hoe deze o zo onderscheidende werelden uit mijn boeken op mij af zullen komen, of dat er nieuwe thema’s zich zullen ontplooien.
Geef een reactie